Cheyenne

S. był artystą. W pełnym tego słowa znaczeniu. Robił muzykę. Pisał wiersze. Malował obrazy. Czarował jak mało kto. Z pewnością wyprzedził swoje czasy. Odszedł prawie zapomniany. Teraz w zasadzie można powiedzieć, że jest zapomniany. Nawet w środowisku, w którym się obracał mało się o nim mówi. Zakochałam się w nim w 1991 roku. Choć znałam go wcześniej. Ale wtedy spędziliśmy ze sobą sporo czasu po prostu rozmawiając. A on czarował jak mało kto. Spotykaliśmy niemal do jego śmierci. Nie mogliśmy być razem. Obydwoje o tym wiedzieliśmy. Ale nie mogliśmy się nie spotykać czasami. Był dla mnie inspiracją. Był zatraceniem. Dzięki niemu napisałam bardzo dużo, też kolorowych tekstów. Ale w tym zestawieniu są tylko te smutne... związane z jego przejściem na drugą stronę cienia...

Cheyenne

zdradą i hańbą

serca nasze zranione

zdradą i hańbą

miłości przetrącone

lecz podnieść się trzeba

ostatni raz. choć raz

więc podnieść się czas.

i iść

            najgorsi z najgorszych

            here we come

            choć tak bardzo

            nienawidzi nas ten świat

dziecka twarzą

znienacka olśnieni

głazu radością

muzyki uniesieniem

słońce nad Żoli

ostatni raz. choć nie raz

więc podnieść się czas

i iść

najgorsi z najgorszych

            here we come

            choć tak bardzo

            nienawidzi nas ten świat

wiem, że tu jesteś

czujesz mój ból

wiem, czego pragniesz

popatrz, znowu gram

śpiewam cierpienie

nie ostatni. nie raz

choć podnieść się czas

i iść… R.I.P.

najgorsi z najgorszych

            here we come

            choć tak bardzo

            nienawidzi nas ten świat

            bo ile pieniędzy potrzeba

            aby dostać się stąd do nieba

            dam ci tyle pieniędzy ile trzeba

            byś dostał się stąd do nieba